(อยาก) ตกปลาฉลามด้วยเอ็นเส้นที่เล็กที่สุด

        ถ้าเล่นกอล์ฟมาสักระยะหนึ่ง เราจะมีโอกาสได้พบเจอนักกอล์ฟหลากหลายรูปแบบมากๆ แต่ความผิดพลาดในวงสวิงหรือเกมส์การเล่นกอล์ฟนั้นมีผิดกันอยู่ไม่กี่อย่าง แม้วันเวลาจะพ้นผ่านไป 10-20 ปี นักกอล์ฟรุ่นเก่าและรุ่นใหม่ก็ยังเผชิญการแก้สไลด์, แก้ฮุค, ให้น้ำหนักไม่เก่ง, อ่านไลน์ไม่เป็น หรือการตีไม่ได้ระยะอยู่เช่นเดิม แต่คนที่ตั้งใจแก้ไขและซ้อมอย่างจริงจังก็สามารถจะปรับปรุงหรือปรับเปลี่ยน ได้สำเร็จจนได้ ถึงแม้ว่าอาจจะมี “โรคประจำวง” ซึ่งกำเริบซ้ำๆซากๆบ้าง แต่จะมีนักกอล์ฟที่น่าสงสารอยู่กลุ่มหนึ่งที่มีอาการ “สมองไม่สั่งงาน” ไม่สามารถมองเห็นปัญหาของตัวเองได้ ถึงแม้ว่าปัญหาจะอยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจนก็ตาม
 
     
        นักกอล์ฟเหล่านี้คือคนที่ไม่พอใจในวงสวิงของตัวเอง แต่ก็ไม่พยายามแก้ไขหรือซ้อม ถ้าเขายอมรับตัวเองได้ว่าจะเล่นไม่ดีขึ้นก็แล้วไป และพวกเขาก็จะไม่ใช่กลุ่มที่ผมพูดถึง เพราะกลุ่มที่ผมพูดถึงนั้นคือ ไม่พอใจ ไม่แก้ไข ไม่ซ้อม และไม่เลิกคาดหวังว่าทุกอย่างจะต้องดีขึ้นเองตามกาลเวลา แทนที่จะพูดว่าชั่วโมงบินเรื่องเล่นกอล์ฟอย่างถูกต้องน้อย กลายเป็นดูแต่ว่า 5 ปีแล้วนะ ตั้งแต่เริ่มเล่นกอล์ฟมายังไม่ดีขึ้นเลย!!


      ทำไมพวกเขาถึงคิดว่า “ทำทุกอย่างเหมือนเดิมแต่กลับคาดหวังผลงานที่แตกต่าง?” ผมไม่มีคำตอบนะครับ แค่สงสัยว่า ถ้าจับตัวแทนของคนในกลุ่มนี้มาเข้ากลุ่มวิจัยให้ลองนั่งโยนก้อนหินลงน้ำ เขาจะมีความหวังกับก้อนหินก้อนหลังๆที่โยนลงน้ำว่า จะมีโอกาสจมไหม?
 
     
        เห็นอาการพวกเขาแล้วรู้สึกเศร้าแทนจริงๆ แต่เรื่องเศร้าที่สุดของ “ผู้ป่วย” กลุ่มนี้คือ นานๆทีเขาจะมีสติพอที่จะรับทราบได้ว่า เขาต้องเปลี่ยนแปลง และเขาก็จะขอความช่วยเหลือ แต่หลังจากที่เขาได้ลองทำ “วงใหม่” ไม่ว่าจะเป็นการเปลี่ยนแปลงเรื่องอะไรก็ตาม ถึงแม้ว่าผลงานจะดีขึ้นผิดหูผิดตาอย่างทันตาเห็น พวกเขาก็ชอบจะมีปฏิกิริยาตอบสนองที่เสมือนว่าไม่ชอบ “วงใหม่” ด้วยเหตุผลว่า “แต่มันไม่เหมือนเดิมนี่ครับ” …จบข่าว!!!